Tupiza

De reis van Uyuni naar Tupiza ging over een zandweg en het was lekker hobbelen. In Bolivia hebben ze een speciale manier voor het vullen van de bus: je kan van te voren een plek reserveren of voor vertrek bij het busstation een kaartje kopen (niks bijzonders nog). Wanneer de bus eenmaal rijdt, stopt hij voor iedereen aan de zijkant van de weg zolang er plek in de bus is. Met andere woorden: als je een lege bus hebt kan de busreis best wel eens een half uur langer duren omdat bus erg vaak stopt voor nieuwe passagiers!

Tijdens de reis was het weer mooi om het landschap te zien veranderen:

Van vlak en zanderig naar bergen met kleine groene struiken. Tijdens de busreis was de buschauffeur meerdere malen bezig zijn voorruit met plakband te maken (tijdens het rijden). De voorruit zat namelijk vol met barsten en doorzichtig plakband hielt de losse stukken op zijn plek:

Halverwege stopte we een uur lang in een klein dorpje. Even rondgelopen en een praatje gemaakt met de eigenaar van de lokale supermarkt voor zover dat ging met mijn Spaans (ik moet nog wat meer oefenen!). Hij was erg onder de indruk van mijn lengte! 

Nadat ik wat lama vlees had geprobeerd ging de reis verder naar Tupiza. De omgeving was weer schitterend:

Langzaam kwamen er meer cactus planten tevoorschijn en werd het weer beter. Eenmaal in Tupiza aangekomen een beetje rondgelopen door de stad, bij het zwembad gerelaxed en een paardrijtocht voor de volgende dag geboekt, de attractie van Tupiza. Ondanks dat Tupiza bekend staat als het Wilde Westen van Bolivia is het stadje Tupiza zelf gelijk aan elke andere stad in Bolivia: alle huizen zijn van baksteen, hebben een dak van golfplaten, her en der steken wat wapeningsstaven uit en alle muren moeten nog worden afgewerkt. Dit komt omdat men in Bolivia een belasting betaalt wanneer men begint met bouwen en wanneer men oplevert: bijna niemand doet dat laatste, waardoor de huizen er over het algemeen enorm lelijk uit zien.

De volgende dag was het paardrijden! Dit was de tweede keer dat ik ooit op een paard zat. Eenmaal buiten Tupiza kreeg je echt het Wilde Westen gevoel op het paard!

 

Prachtig! Mijn paard wou graag voorop lopen en elke keer als een ander paard in de buurt kwam zetten hij de draf in: dat heb ik goed gevoeld na 5 uur paardrijden... 

Na enkele hikes in de omgeving en wat luieren bij het zwembad stond de volgende dag de reis naar Potosi op het programma. We waren net Tupiza uit en de bus kreeg steeds meer moeiete met de berg. Precies op de top van de berg stopte de bus ermee. De buschauffeur en zijn helper stapte uit en een tijd lang was het stil. Toen opeens begon de bus te rijden zonder dat de motor liep. Toen ik uit het raampje keek zag ik het volgende:

Er waren 4 mannen druk bezig de bus te duwen. Al snel kregen we het probleem te horen: de diesel was op... Hoe kan de diesel op zijn als je net wegrijdt bij het busstation?? Gelukkig waren we op het topje van de berg en konden we doorrollen naar het volgende dorpje. Toen was het zoeken naar diesel in het kleine gehucht! Na 20 min rondvragen vonden ze een oude bulldozer met een soort van diesel (toen de bus uiteindelijk wegreed maakte hij een ander geluid en er kwam veel meer rook dan normaal uit de uitlaat): 

Na dit kleine oponthoud konden we verder naar Potosi! Richting Potosi was de natuur veel groener dan in Tupiza en Uyuni:

Helaas zit mijn tijd er weer op... Ik moet eens een dag even vrijmaken om de achterstand bij te werken! Ik vertrek zo naar Cusco in Peru om daar de Salkantay trek te doen (alternatief van de Inca trail). Ik zit nu nog in Arequipa en ik ben net terug van een 3 daagse hike door de Colca Canyon, de een na diepste canyon ter wereld. Binnenkort meer.

Ciao!