Het eiland Chiloe

Vanuit Puerto Montt ben ik met de bus naar Castro, het grootste stadje van Chiloe, vertrokken. Eenmaal in Castro op het busstation aangekomen kreeg ik echt het gevoel dat ik in Zuid Amerika was: klein, chaos, oud en geen westerse toeristen.

Daarna opzoek naar een hostel. Uiteindelijk kwam ik bij een familie terecht met een huis op de heuvel (het witte huis in het midden met de blauwe deur). 

Het leven is hier duidelijk anders dan op het vaste land van Chili! Het is hier een stuk kleiner, rommeliger en alles gaat een stuk rustiger. Chiloe staat verder bekend om zijn houten huizen op stelten, maar tegenwoordig zien de huisjes er een beetje vervallen uit..

Ik had er eigenlijk niet echt bij nagedacht, maar tsunamis zijn hier ook een probleem!

Een lokaal marktje als je eens wat anders wilt dan de supermarkt.

De natuur van Chiloe is ook duidelijk anders dan het vaste land. Het is redelijk warm in Chiloe en het regent er erg veel. Hierdoor lijkt het een beetje alsof je in een klein dorpje in het regenwoud zit.

Castro in de regen:

 Verder staat Chiloe ook bekend om zijn mooie houten kerken:

Naast de mooie natuur en de vele houten kerken heeft Chiloe een derde attractie: op het zuidelijkste puntje van het eiland begint (of stopt) de Pan-American Highway! Helaas had ik geen tijd over om dit punt te bezoeken en ben ik tot op 60km gekomen van het begin of eindpunt. Na het strand en een kleiner eiland bezocht te hebben stond de reis naar Pucon op de planning. 

Onderweg naar Pucon kreeg je weer een ander landschap te zien: minder bomen en veel meer landbouwgrond.

Binnenkort meer over Pucon! Ik moet me namelijk weer klaarmaken voor de bus naar La Paz. Voor de liefhebbers: de fotos tot en met Salar de Uyuni staan al online (klik even op de diavoorstelling).