Puerto Natales

(Zie vorig bericht eerst) Naast de lijst met locaties die ik moest bezoeken in Chili heb ik ook veel naar buiten gekeken. Opnieuw weer prachtig om te zien hoe het landschap plotseling verandert bij een grensovergang! In Argentinie is het vooral leeg, droog en plat voor de grens (de bergen concentreren zich op een of andere manier rondom El Calafate). Wanneer je de grens over gaat zie je overal kleine boederijen, is het opeens groen en wordt het heuvelachtig. De grensovergang is ook echt Zuid Amerikaans! Je mag namelijk geen noten, zaden, granen, vruchten en dierlijke producten de grens overbrengen. Maar ik had nog een hoop spullen van El Chalten bij mij. Bij de grens moest iedereen uitstappen en zijn backpack naar binnen meenemen. In het kleine huisje werden alle tassen gescaned, maar de mensen werden niet gecontroleerd. Dus ik had mijn rozijnen, appel, pindas en een half brood in mijn broekzak gedaan (had gelukkig veel en grote broekzakken) en ik kon zo doorlopen. Veel mensen moesten al hun fruit en brood inleveren of ter plekke opeten. Eenmaal vertrokken bij de grens kwam een Amerikaans koppel er achter dat ze hun lunchtas met brood, kaas, salami, bananen en appels in de bus hadden laten liggen. De bus zelf was nooit gecontroleerd en ook de buschaffeur had veel gesuikerde broodjes bij zijn stoel liggen...

In Puerto Natales opzoek naar een hostel. Alles was vol en bij het 5e hostel hadden ze eindelijk plek! Het hostel zag er erg oud en vervallen uit en ik had in het begin een beetje mijn twijfels over het hostel. Uiteindelijk bleek het een super gezellig hostel te zijn met een enorm vriendelijke familie die het beheerde. Ok, het was er snachts wel koud (snachts was het net geen 10 graden buiten en in de winter kan het hier redelijk vriezen), maarja wat wil je met enkel glas, houten muren zonder isolatie en her en der gaten in de muur? De volgende 2 dagen een beetje rustig aangedaan, eten gekocht voor de trektocht door Torres del Paine, kleren gewassen en mijn backpack klaargemaakt. Aangezien ik de Navimag naar Puerto Montt nam kon ik niet de cirkel tocht in Torres del Paine doen samen met Vincent. In plaats daarvan zou ik de W doen: 4 nachten en 5 dagen (ipv 6 nachten en 7 dagen). Op de infomeeting kwam ik Alicia tegen (een meisje uit Frankrijk die ook enkele maanden door Zuid Amerika aan het reizen was) en zij had ook nog geen trekkingspartner. Uiteindelijk besloten we samen de W te doen en een tent te delen (scheelt weer 1.4kg pp).  Samen met Alicia en Vincent nog wat eten en gedroogde vruchten gekocht en we waren klaar voor de hike. Tijdens het rondlopen enkele fotos in Puerto Natales gemaakt:

Het weer in Patagonie is erg wisselvallig en alles behalven warm. Overdag is het meestal 14 a 18 graden en de regen en zon wisselen elkaar continu af. Verder waait het hier de hele dag! In het algemeen heb je in de ochtend het beste weer. Ook de weersvoorspellingen hebben hier niet echt veel nut: meer dan 1 dag vooruitkijken heeft geen zin omdat het dan toch niet meer klopt. Opzich hadden we geluk met het weer, want we hadden zon in Puerto Natales. Het kan ook makkelijk een hele week lang regenen! Dat zou wat beloven voor de trektocht door Torres del Paine! We kregen de tip alle spullen in plastic zakken te doen, omdat de regenhoes meestal van je rugzak afwaait. Ook werd er aangeraden van alle kleren 2 setjes mee te nemen voor 5 dagen: 1 voor overdag die over het algemeen nat zou zijn en 1 setje voor in de avond die je droog moest houden! Het werd afgeraden overdag je Gore-Tex kleding te dragen omdat je in je Gore-Tex broek en jas net zo nat werd, alleen nu door het zweten (de regen en zon wisselen zich zo snel af en in de zon wordt het makkelijk 20+, waardoor je behoorlijk gaat zweten met je Gore-tex jas en je backpack op je rug). Met andere woorden: je wordt nat, alleen het kan door je eigen zweet of de regen komen. Niet echt een heel leuk vooruitzicht, maar de natuur zou alles goed moeten maken!

In de ochtend om 7:30 vertrokken met de bus naar Torres del Paine. Puerto Natalis ligt 115km ten zuiden van Torres del Paine en dit neemt ongeveer 3 uur in beslag (geen asfalt). Het regent een klein beetje, maar het valt mee. Bij de catamaran hebben we het volgende uitzicht:

De catamaran brengt ons naar het startpunt van de tocht: Refugio Paine Grande, ook wel Disneyland genoemd door de hoge concentratie aan eendagstoeristen. Vanaf Paine Grande vertrekken Alicia en ik naar Refugio Grey, een tocht van 4 uur. Tijdens het lopen wordt het weer steeds beter en maak ik de volgende fotos:

Boven de gletsjer Grey blijft het de hele dag bewolkt. Tijdens de tocht kom ik er wel achter dat ik veel sneller loop en klim dan Alicia. Ik moet constant op haar wachten... Halverwege de tocht komen we Paul (een jonge uit Singapore die al 23 maanden aan het reizen is) tegen en we lopen samen verder. Enkele minuten laten wordt de groep groter met Sten (jonge uit Nederland) en Bjorn (komt uit Zweden). Als een groep lopen we verder naar Refugio Grey. Na het opzetten van de tent en het koken gaan we allemaal snel naar bed. Morgen vroeg op voor de zonsopgang en de tocht naar Campamento Italiano.

Om 7 uur worden we beloont door de volgende zonsopgang:

Vervolgens ontbijten:

En de tent weer inpakken:

Vandaag weer een goede dag! Bijna geen regen en af en toe zon. Opweg naar Campamento Italiano zien we het volgende:

Niet al te lang is een groot deel van Torres del Paine afgebrand door iemand die niet al te goed had opgelet tijdens het koken. Daarom moet iedereen tegenwoordig binne koken in een klein hokje. Dit geeft helaas een lange wachtrij... Door de brand heeft het park een groot deel van zijn mooie natuur verloren. In Campamento Italiano was het weer vroeg naar bed voor de tocht naar Mirador Britanico van de volgende dag. Het eten was niet heel bijzonder: in de ochtend havermout met melkpoeder en gedroogde vruchten, in de middage brood met salami, meer gedroogde vruchten, muslirepen, pindas en chocola en in de avond pasta met soep als pastasaus (pastasaus is moeilijk in pak mee te nemen en erg zwaar), salami, brood en chocola. En dit 5 dagen lang.. De laatste dag was ik de pasta wel een beetje zat. Ik had in totaal 3kg eten bij me. Uiteindelijk was dit eigenlijk net iets te weinig (ik had geen honger, maar had altijd wel net iets meer willen eten). Ik had namelijk net iets meer meegenomen dan dat ik normaal eet, maar tijdens het hiken heb je natuurlijk veel meer eten nodig. Door het eten, mijn kampeerspullen en kleding had ik een rugzak van ongeveer 13kg. Dat was best weinig (had natuurlijk allemaal mooie spullen van Bever bij me), want de meeste hadden een tas van 15 a 20kg (met uitschieters naar 25kg).  

De 3e dag was de mooieste dag! Veel zon gehad en geen regen. Tijdens de tocht naar mirador Britanico werden we goed beloond:

Na de mirador opweg naar Refugio Los Quernos. Tijdens het laatste deel van de tocht kwamen we langs een gletsjermeer:

Al snel werd er een plan gemaakt om het douche over te slaan en gewoon te gaan zwemmen (er zijn meestal maar 2 douches voor de hele camping en er is alleen in de ochtend en avond warm water: lange rijen dus voor de douch). Helaas heb ik zelf geen fotos van de zeeeer koude duik, omdat ik zelf in het water lag!

Bij Los Quernos kregen we een nare verassing: het was zo druk dat er bijna geen plaats meer was. Uiteindelijk een plekje op een heuvel gevonden en een uur lang bezig geweest om alle grote stenen uit de grond te halen. Dit was het resultaat (de stenen rond de tent kwamen uit de grond):

Toen was het tijd om te koken. Omdat het zo druk was in de kookruimte hebben we maar besloten om gewoon buiten te koken en hopen dat er geen ranger langs zou komen (open vuur betekend meteen het park uit en je mag dan geen enkel nationaal park in Chili meer in). Pasta, salami, kaaspoeder en wijn!!

De volgende dag stond de langste hike op het programma: 8 uur, waarvan 3.5 uur klimmen! De ochtend begon goed:

Maar op de 2e foto zie je de wolken al en daarna begon het enorm te stormen. De wind haalde zelfs water uit het meer en blies het zo de berg op, heel bijzonder om water verticaal de berg op te zien gaan! In het begin bleef ik redelijk droog (had mijn Gore-Tex jas toch maar aan gedaan), maar na een uur was ik toch helemaal doorweekt.. Mijn schoenen zaten helemaal vol met water en bij elke stap stroomde er water uit mijn schoenen. Uiteindelijk stopte het met regenen en konden we een beetje opdrogen. Dit was de omgeving:

Ik was bijna droog, maar het begon helaas weer te regenen. Eenmaal bij Campamento Torres was ik weer helemaal doorweekt. Iedereen stond onder het afdakje om een beetje droog te blijven:

Helaas stopte het niet met regenen en snel in de regen de tent samen met Alicia opgezet. Ik heb toen ook maar een stel geulen om de tent gegraven omdat het water van de berg anders zo de tent instroomde. De ondergrond was goed nat en helaas werd het behoorlijk vochtig in de tent. Aangezien we met zn 2e in een 2 persoonstent zaten was er geen ruimte om de kleren te drogen. Ik moest een beetje denken aan El Chalten en mijn plan om geen eenpersoonstent (of een tweepersoonstent met twee personen) meer te gebruiken... Het heeft de hele nacht geregend. Om 5:30 ging de wekker: Bij Campamento Torres is namelijk een prachtig uitkijkpunt op de Towers (de bergen van Torres del Paine die je op elke foto ziet). Gelukkig regende het niet zo hard meer als gister, maar het was ook niet droog. Eenmaal boven op de berg kregen we de volgden zonsopgang te zien:

Er was een dunne strip zonder bewolking en dit gaf een mooie zonsopgang. Helaas verdween de zon al snel in de wolken en begon het meteen daarna te sneeuwen. Dit zagen we van de Towers:

Helemaal niks.. Het was ijs en ijs koud en nadat de zon verdween zijn we snel vertrokken. Terug naar Puerto Natales, waar je eindelijk weer droge kleren kan aantrekken, snachts niet je natte schoenen aan hoeft te doen voordat je naar de wc gaat en waar je iets anders kan eten dan pasta. Door de enorme hoeveelheid regen kwamen we veel mensen tegen die net begonnen aan hun trektocht, maar omdat alles doorweekt was besloten te stoppen. We hadden achteraf dus erg geluk met het weer!

Eenmaal in Puerto Natales een warme douch genomen, droge kleren aangetrokken en we sloten deze bijzondere trektocht af met Pizza en bier (een traditie):

Torres del Paine was prachtig en ik heb enorm genoten van de omgeving en de gezelligheid. Een bijzondere ervaring die ik nog lang zal onthouden. Wanneer ik het park met El Chalten (Fitz Roy) vergelijk, dan wint El Chalten toch (op het internet lees je meestal het omgekeerde). Dit komt voornamelijk door het aantal toeristen (het is enorm druk in Torres del Paine), de ligging van het park (in El Chalten loop je zo uit het dorp het park in terwijl je bij Torres del Paine eerst 3 uur in een bus moet zitten), de brand die in Torres del Paine veel natuur heeft verwoest, de campings (in El Chalten heb je hele grote campings waar genoeg plaats is, die gratis zijn en je gewoon voor je tent mag koken) en tot slot het weer (ik had veel meer zon in El Chalten). 

Nu 2 dagen rust en klaarmaken voor de Navimag! 

Helaas zit mijn tijd er weer op en moet ik mij klaarmaken voor de bus naar Santiago de Chile. Binnekort meer over de Navimag, Chiloe, Pucon en Santiago. Na Santiago ga ik naar Valparaiso en daarna na San Pedro de Atacama. Hier verlaat ik via Salar de Uyuni (zoutvlaktes) Chili en vertrek ik naar Bolivia!

Ciao