Ja, het is een joekel van een surfboard.. Maar door zijn afmeting kan je wel makkelijker leren staan, het is een stuk stabieler. Ik kreeg les van Chicho, een Peruaanse man die over de hele wereld prijzen had gewonnen, en hij deed dat erg goed. De eerste les kon ik al wat golfjes pakken en het ging daarna steeds beter. Ik heb in totaal drie dagen gesurft, maar de derde dag was ik goed moe. Ik snap nu wel waarom je nooit dikke surfers ziet!
Huanchaco zelf was niet heel bijzonder, naast surfen is er verder niet veel bijzonders te doen. Het dorpje lijkt op dit moment een beetje vervallen..
Tot op de dag van vandaag gebruiken de vissers van Huanchaco deze boten van riet nog om te vissen. Tussen de tochten op zee moeten de boten drogen omdat het riet zich langzaam volzuigt:
Toen Chicho hoorde dat ik over enkele dagen samen met Anne in Ecuador zou zijn, nodigde hij ons meteen uit om hem op te zoeken in Montanita, waar hij een week zou zijn om zijn zelfgemaakte surfboards te verkopen. Dat lijkt me erg leuk!
Anne zou over twee dagen aankomen op het vliegveld van Guayaquil in Ecuador en het was tijd om Huanchaco te verlaten. Helaas ging dat niet helemaal als gepland.. Ik had een bus van Trujillo naar Tumbes, een dorpje dichtbij de grens met Ecuador. Het was een nachtbus en ik sliep. Ik werd wakker in de vroege ochtend en merkte dat we stil stonden. Op zich zelf niks geks en ik draaide me weer om. De bus staat zo vaak stil bij een busstation of stoplicht. Een half uur later werd ik weer wakker. We stonden nog steeds stil op de zelfde plek. Een beetje om me heen gekeken vanuit de bus. We stonden in een lange rij. Langzaam werden de mensen om me heen ook wakker en begonnen wat mensen ongeduldig te worden. De onrust werd steeds erger en uiteindelijk kregen we te horen dat er een staking was in het dorp en dat er geen enkel voertuig door het dorp heen kon.
Er waren twee mannen in pak die veel haast hadden en graag te voet of met een taxi verder wilden, maar van de busmaatschappij Oltursa mocht niemand de bus uit. Af en toe reden we een klein stukje maar in de afgelopen twee uur waren we nauwelijks verder gekomen en de mensen werden nog ongeduldiger. Op een gegeven moment zijn de deuren open gegaan en mocht iedereen weg die geen bagage in het ruim had. De buschauffeur mocht namelijk volgens de regels niet voor de eindbestemming het bagageluik openmaken en hij kreeg geen toestemming van het bestuur om hiervan af te wijken. De twee mannen in pak hadden alleen een handkoffer en waren meteen weg. We hebben een tijdje buiten gestaan. Hier twee foto's van de rij vrachtwagens:
Het scheen dat de lokale bevolking van dit dorpje aan het staken was omdat er al enkele weken geen stromend water meer uit de kraan kwam en ze nu water uit vrachtwagens kregen en hier en daar uit een waterput. Ze eiste toezegging van de regering dat dit snel verholpen zou worden en tot die tijd zou er geen auto of vrachtwagen door de stad rijden. Elk moment zou dit bericht van de regering kunnen komen, dus even afwachten! Maar er gebeurde niks en iedereen die naar Ecuador zou reizen kreeg zijn bagage. Volgens veel vrachtwagenchauffeurs die hier naast de weg stonden was het erg gevaarlijk aan de andere kant van het dorp en mijn buschauffeur raadde mij af om lopend naar de andere kant van de staking te gaan en daar een taxi naar Tumbes te nemen (vanaf hier was het nog 1 uur tot de grens). Ik twijfelde een beetje en toen ik uiteindelijk mijn rugzak had waren alle andere mensen die naar de grens gingen al in een tuktuk gestapt en verdwenen. Ik wou samen met iemand uit de bus de grens overgaan, maar ik was nu te laat en bleef achter met vier mensen die niet naar Ecuador gingen. Kloten, dat was niet helemaal slim aangepakt van mij.. Omdat het zo gevaarlijk scheen te zijn en ik verder geen andere reizigers zag besloot ik maar weer in de bus af te wachten en een film te kijken. Wie weet gaat de bus zo weer rijden! Twee uur later (het was nu rond 12 uur) stonden we nog steeds op de zelfde plek en als ik niet snel zou vertrekken dan zou ik vanavond niet in Guayaquil aankomen. Ik zou dan tegelijk met Anne of misschien wel later dan Anne aankomen. Het voelde niet goed om Anne aan haar lot over te laten in een land waar ze de taal niet spreekt en ik besloot maar te gaan lopen. De buschauffeur wenste me veel succes en ik mocht weer instappen als ze toch zouden gaan rijden.
Het was een gigantische rij met vrachtwagens en je zag overal chauffeurs in de schaduw relaxen en kaartspelletjes spelen. De mensen hier gaan heel anders om met tijd. Een paar uur vertraging is niks bijzonders, dat hoort erbij. De levensdruk is een stuk lager en ach, als het niet vandaag lukt dan doen we het toch gewoon morgen!
De stakende mensen die de weg blokkeerde:
Maar ik verwachte een enorme rij met vrachtwagens aan de andere kant te zien, vergelijkbaar met waar ik net langs was gelopen. Maar er stonden alleen drie motor taxi's.. Waar zijn alle vrachtwagens?? Er waren nog drie andere mensen die ook samen met mij liepen en we besloten samen een taxi te nemen. Het was erg krap, maar omdat dit drie locals waren die op weg naar huis waren, konden zij wel een redelijke prijs voor de taxi regelen (dit ging gepaard met eerst absurde prijzen en veel geschreeuw en daarna veel onderhandelen).
Eenmaal onderweg vertelde Antonio (de man met het petje) dat er zeven blokkades waren en dat deze tuktuks tussen de blokkades heen en weer reden. Bij de volgende blokkade moesten we dus uitstappen, om de blokkade heenlopen en weer in een nieuwe tuktuk stappen. Onderweg zagen nog de reden van de staking: een waterput met een enorme rij met mensen en emmers:
Tussen de blokkades moesten we ook stukken lopen. Het was bloed en bloed heet en het lopen in deze temperatuur met mijn zware backpack was niet erg comfortabel:
Onderweg zag je veel mensen zeulen met grote tassen, ik was niet de enige die het moeilijk had. Volgens mij was deze staking ook erg lucratief voor de eigenaren van de tuktuks en mensen die koude drankjes aan de zijkant van de weg verkochten, want normaal stopt geen enkele reiziger in een van deze kleine dorpjes. Onderweg een beetje gekletst met Antonio. Ik ben erg blij dat ik met hun kon meereizen, want hij deed al het onderhandel en regelwerk en ik liep er achter aan. Omdat ik niet had gerekend op deze kostenpost had ik niet heel veel Peruaanse Soles meer over en Antonio heeft een deel voor mij betaald (hij had zijn eigen aannemersbedrijf en het was absoluut geen probleem!). Na het vijfde dorpje stond een collega op hem te wachten met zijn auto (ook locals mochten er niet met de auto of motor doorheen, wat enkele keren leidde tot veel geschreeuw en gezwaai met machetes). Ik hoefde geen taxi in mijn eentje te nemen, want hij reedt mij naar het volgende dorpje en gaf mij nog wat tips om in Tumbes aan te komen. Muchas gracias señor!! Wat een aardige man.
Eenmaal om de blokkade heen ontfermde al snel een wat oudere vrouw zich om mij en nam zij mij mee op sleeptouw naar Tumbes, zij regelde alles. Het was nu rond vier uur en dit had veel langer geduurd dan verwacht. Ik wou naar het busstation om daar de bus naar Guayaquil te pakken, maar de taxichauffeur vertelde mij dat er nog een blokkade was en hij mij wel voor een speciale prijs via een sluipweg naar de grens kon rijden. Ik geloofde het niet helemaal en ben voor de zekerheid toch maar naar het busstation gegaan waar hij op mij bleef wachten. En ja hoor: geen busverkeer door een nieuwe blokkade tussen Tumbes en de grens. Om 20:00 zou er misschien een bus rijden, maar dat was nog niet zeker. Ik had geen zin om vier uur te wachten met de kans dat ze alsnog niet zouden rijden en besloot het aanbod van de taxichauffeur aan te nemen. Ik heb de hele weg geprobeerd als Brugman te lullen, maar het hielp niet en werd in verhouden best afgezet: ongeveer 30 Dollar voor een ritje van een 45 minuten. Oké, voor Nederlandse begrippen is dat niet gek, maar daar is het de hoofdprijs.
Eenmaal bij de grens ging alles verder erg soepel en er was zelfs een klein kantoortje waar je kaarten en reisinformatie over Ecuador kon krijgen. Eenmaal in Huaquillas kon ik een bus pakken naar Guayaquil. Eindelijk! Het begon nu donker te worden en onderweg gebeurde er nog wel iets bijzonders. De bus stopte bij een militaire controle en de bus werd doorzocht (dit is niet heel bijzonder aangezien dit in heel Zuid en Midden Amerika gebeurt), maar op een gegeven moment ging het bagageluik open en werden er tassen uitgepakt en liepen de militairen weg met enkele tassen naar het controle huisje. Gelukkig zat ik aan de goede kant van het raam en kon ik zien of ze mijn tas pakte. De meeste mensen stapte uit en ik ook. Een van de vrouwen moest meekomen met de militairen. Iedereen werd gedwongen om weer in te stappen en de militairen gingen door met zoeken in het bagageruim. Tijdens het instappen kon ik niet controleren of mijn tas er ook uit was gehaald. Toen iedereen zat reed de bus weg, zonder de vrouw en haar tassen omdat zij nog binnen zat. De hele weg naar Guayaquil zat ik met een naar onderbuikgevoel: wat als mijn er niet meer in zit??
Ik zat naast een vrouw die de hele busreis over haar twee dochters in Duitsland heeft verteld en over haar prachtige kleinkinderen. Ze was erg vriendelijk, maar ik werd er een klein beetje gek van. Maar hoe zeg je dat tegen die vrouw? Gelukkig ging het niet alleen over haar kinderen en kreeg ik nog enkele tips voor leuke dingen in Guayaquil. Eenmaal op het busstation viel alle stress van de dag van me af toen ik mijn tas zag liggen! Gelukkig! Vervolgens liep de vrouw met me mee naar de taxi's (het busstation van Guayaquil is gigantisch groot) en regelde ze een taxi voor mij voor de "niet toeristen" prijs. Gracias! Om 22:00 kwam ik bij mijn hostel aan, waar ik eigenlijk al om 14:00 had moeten zijn. Wat een dag! Als ik terug kijk ben ik erg blij met de drie vriendelijke mensen die mij die dag heel veel hebben geholpen. Ik weet niet of ik in Guayaquil was geweest zonder de hulp van Antonio.
Anne vloog uiteindelijk een dag later dan gepland, waardoor ik nog even de tijd had om Guayaquil te verkennen.
No comments:
Post a Comment