Vandaag is mijn 100ste dag in Zuid Amerika! Nog 128 dagen te gaan, bijna op de helft dus.. Ik heb het gevoel alsof ik hier pas net ben en de tijd vliegt voorbij. Wat is Zuid Amerika een geweldig continent, ik heb de tijd van mijn leven en ik vermaak me prima hier: lekker reizen en alleen dingen doen waar je zin in hebt! Ik kom net terug van de Santa Cruz trek in de Cordillera Blanca (volgens de Lonely Planet: One of the most breathtaking parts of the continent, en ze hebben helemaal gelijk!! Wat is deze vierdaagse trek ontzettend schitterend. Eigenlijk niet te omschrijven, zo mooi!) en ik vertrek vanavond naar Huanchaco, om daar 4 dagen te gaan golfsurfen (een rustig en relaxed vissersdorp met een van de beste en langste golfen van Peru!). Mijn Spaans gaat tegenwoordig ook beter. Dit zonder te oefenen uit mijn boek, gewoon praten met de locals en af en toe wat woordjes opzoeken. Al moet ik wel toegeven dat diepe gesprekken er nog niet echt in zitten... Dat zou de ervaring nog mooier maken.
Anyway, Potosi! Deze stad claimt de positie van hoogste stad ter wereld. Met een hoogte van ongeveer 4100 meter is dat ook niet zo heel gek! Ok, er zijn plekken in de Himalaya die hoger liggen, maar dat zijn dorpjes en geen steden. Het centrum van Potosi ziet er mooi uit, maar de enorme buitenwijken verdienen alles behalve een schoonheidsprijs!
Het centrum ziet er als volgt uit:
Prachtige kerken, mooie pleinen, witte huizen met rode dakpannen en houten erkers. Een enorm verschil met de nieuwe buitenwijken. De buitenwijken schieten hier als kolen uit de grond. Dit komt door de belangrijkste bezigheid van Potosi: de (zilver)mijnen in de berg Cerro Rico (rijke berg). Potosi is deels tegen de voet van deze berg aangebouwd en door de werkzaamheden in deze berg (de zilverwinning begon al in 1545 onder het gezag van de Spanjaarden) is de top al met enkele tientallen meters gedaald. Een bezoek aan Potosi is natuurlijk niet compleet zonder een trip naar de zilvermijnen, dus de 2e dag stond in het teken van de mijnen! De eerste dag en nacht had ik moeite met de hoogte, dus het was even acclimatiseren!
De tour naar de mijnen begon eerst met het aantrekken van mijnwerkerskleding. Vervolgens stond de winkel op het programma waar je cadeautjes kon kopen voor de mijnwerkers. Bijvoorbeeld water, coca bladeren of dynamiet. Ja dynamiet, gewoon te kopen voor 1 euro per staaf zonder vergunning en niemand die controleert of je een staaf in je broekzak steekt! Dat liet ik mij geen twee keer zeggen, dus een staaf dynamiet met ontsteker en een staaf kunstmest gekocht!
Helaas mocht ik de staaf niet zelf aansteken op een oefenterrein (mocht vroeger wel), maar onze gids zou wel in de mijn naar een groep mijnwerkers zoeken die hem meteen zouden gebruiken! Spannend.
De volgende stop was de fabriek waar het erts tot zilver werd verwerkt. De omstandigheden waren alles behalve high tech en overal stroomde chemicaliën. Het werd ons aangeraden niet al te lang binnen te blijven (de medewerkers leefde hier niet al te lang...).
Daarna op naar de mijn. Ik heb hier niet al te veel foto's van omdat het binnen enorm stoffig was en ik mijn camera niet al te graag gebruik in die omstandigheden. Hier enkele foto's aan het begin toen er nog voldoende ventilatie was:
De gangen werden al snel kleiner en als lange Nederlander loopt dat niet echt makkelijk. De kleine Bolivianen hebben nergens last van en en rennen als gekken door de gangen. Al snel werden de gangen zo klein dat we moesten kruipen. Het kruipen en af en toe lopen was niet zonder gevaar! Dit omdat we gewoon door een actieve mijn liepen waar men hard aan het werk was en er overal diepen gaten in de grond zaten. De vochtigheid maakte het ademen moeilijk, maar ook de rotsen enorm glad. Na 30 minuten klimmen en klauteren door kleine gangetjes in ijle, warme, vochtige en stoffige lucht was iedereen helemaal zwart! Na deze tocht waren we bij drie mijnwerkers aangekomen die op dat moment druk bezig waren met het boren van gaten voor de staven dynamiet. Iedereen die wou mocht even naar de heren toekruipen en helpen met het boren. Wat een ervaring om te helpen bij het enorme harde geluid van de luchthamer (geen oordopjes), de dichte stofwolk (je zag bijna niks) en de zeer kleine ruimte (ik moest over 1 van de mannen kruipen om er bij te komen). Daarna was het tijd voor het plaatsten van de staven dynamiet! Geen taak voor de toeristen, dus we mochten afwachten op een veilige afstand (ongeveer 50 meter). Na enkele minuten kwam de laatste mijnwerker er aan gekropen en was het afwachten. Ik verwachte een enorme knal en een gigantische stofwolk, maar na enkele minuten hoorde we 6 doffe en zachte knallen en was het voorbij. Desondanks een geweldige ervaring! Na deze trip kan ik een ding zeggen: ik heb enorm veel respect voor die mannen die daar 7 dagen 12 uur per dag werken!! Ik zou niet graag met ze willen ruilen. De mijnwerkers krijgen redelijk goed betaald, maar door hoge concentratie stof krijgen ze al op vroege leeftijd stoflongen en halen ze geen hoge leeftijd..
Na Potosi was het op naar Sucre, de hoofdstad van Bolivia. Helaas zit mijn tijd er weer op en vertrekt mijn bus zo naar Huanchaco.
Hasta luego!
No comments:
Post a Comment