De Death Road

Na 2 weken weer een nieuw berichtje. Het reizen samen met Anne ging helaas niet helemaal als gepland: na drie dagen werd ze ziek en het werd steeds erger. Na een paar dagen zijn we met spoed naar Quito vertrokken waar ze uiteindelijk drie dagen in het ziekenhuis heeft gelegen. Drie dagen geleden is ze samen met haar vader terug naar Nederland gevlogen en het gaat nu gelukkig een stuk beter met haar. Zo ziek worden in een land ver van huis waar ze maar weinig Engels spreken is een van de vervelendste dingen die je kan overkomen en ze heeft helaas niet veel kunnen zien van Ecuador. Ondanks dit waren de eerste drie dagen erg leuk en we hebben Guayaquil bezocht, samen gesurft en zijn we naar Isla de la Plata geweest (een kleine variant van de Galapagoseilanden. We hebben hier ook gesnorkeld en walvissen, schildpadden en vele andere dieren gezien). Hopelijk is ze snel weer helemaal beter en zien we elkaar weer op Curaçao.

Op dit moment zit ik in Riobamba en ik ga zo naar een radiostation dat door mijn vader in 1985 hier is gebouwd. Ik heb al even contact gehad en er werken nog steeds zes mensen die mijn vader kennen. Erg leuk om dit en andere projecten te bezoeken die mijn vader voor de Wereldomroep heeft gedaan hier in Zuid en Midden Amerika! 

Nu verder met de Death Road in Bolivia (officiële naam: Yunga Road)! Na een dagje rust van Huayna Potosi stond de Death Road op he programma. Deze weg verbindt La Paz met de jungle en heeft deze naam gekregen vanwege de vele ongelukken. 200 a 300 mensen overleden per jaar op deze weg! Tegenwoordig hebben ze een nieuwe weg gebouwd en gebruiken alleen locals en toeristen op een fiets deze weg. Hier een oude en nieuwe  foto van de Death Road:

Om 7:30 werden we opgehaald door het busje van Altitude Biking en na een lange rit de berg op was het tijd voor een korte inleiding en het testen van de downhill fietsen. Daarna stond het eerste deel op het programma: 30km naar beneden over het nieuwe en geasfalteerde deel van de Death Road. Kom maar op!

Wat is dat heerlijk om op een (bijna) lege weg naar beneden te rijden. Lekker in de bochten hangen, het lijkt bijna op motorrijden. Dat mis ik hier toch wel, af en toe even lekker een rondje rijden. Helaas kwamen we al snel  de langzame bikers van de groep voor ons tegen en de gids besloot er een tijd achter te blijven... Grrr, wat gaan die mensen langzaam zeg! Gelukkig haalde we ze een stuk verderop in en kon ik mijn remmen met rust laten.

Na deze 30 km stond het echte werk te wachten: de nieuwe asfaltweg ging rechtdoor en wij sloegen rechtsaf naar het oude deel van de Death Road. Dit deel is niet geasfalteerd en bestaat uit zand/grind/modder en af en toe losse grote stenen. Na een nieuwe kleine inleiding vertrokken we. Dit deel van de Death Road was veel leuker omdat de kortere bochten, de enorme afgrond en de onverharde weg het veel spannender maakte. Al snel hadden de gids en ik de groep verlaten en we moesten af en toe even wachten op de groep met de twee andere gidsen. Wauw, wat is dit geweldig zeg! Met een noodgang de berg af, continue balanceren op het randje van wel/geen controle over de fiets en zo nu en dan op 30cm rijden van de afgrond. Wat een adrenaline kick! Kreeg al snel de vraag van de gids wat voor downhill fiets ik had en hoe vaak ik dit deed. Umh, ik heb geen downhill fiets en dit is pas de tweede keer.. Het kan soms ook mis gaan en op de foto hieronder zie je een gele brancard voor het geval dat (als je natuurlijk niet 300 meter lager ligt..):

Onderweg zijn er nog wat fotos gemaakt door de gidsen:

Helaas was dit stuk al snel voorbij, maar er was nog een verrassing: het laatste stukje met kleinere afgronden, maar kortere bochten! Dit vergt meer techniek en maakt hogere snelheden lastiger. Dit was nog leuker dan de vorige twee stukken en ik heb mij prima vermaakt! Al was het wel ontzettend warm in de jungle. Druppelde bijna van mijn fiets af.

Dit downhillen ga ik zeker vaker doen in de toekomst. Wauw, wat een beleving om zo van de hoge bergen van La Paz naar de jungle te scheuren langs enorme afgronden! En die adrenaline, heerlijk.

Na de tocht stond er een zwembad met buffet op het programma. Goed gegeten en lekker afgekoeld in het zwembad. Helaas ben ik hier wel mijn zwembroek vergeten die ik in Shanghai had gekocht... Een kleine domper aan het einde van de dag. Na een rit van 3 uur waren we weer terug in La Paz (het oude busje had nogal moeite om de berg op te rijden...) en moest ik snel gaan inpakken. Morgen naar de jungle in Rurrenabaque!