Een dag voor de tocht was het spullen passen. Tijdens deze bijeenkomst kwam ik Sam tegen, een jonge uit Canada die ik in Chiloe in het zuiden van Chili had ontmoet! Wat een toeval om hem weer te ontmoeten anderhalve maand later in een ander land. Hij zou dezelfde dag als ik naar de berg gaan, alleen hij had een tweedaagse tocht en ik had voor een driedaagse tocht gekozen om zo een extra dag voor acclimatiseren te krijgen. Het eerste deel deden we dus samen. Na meerdere oude en afgetrapte ijsschoenen (van die plastic schoenen waar crampons onder kunnen) te hebben gepast en gezegd te hebben dat ik die absoluut niet aan zou doen, gingen we uiteindelijk naar een andere winkel en kreeg ik daar goede schoenen. Verder was al het materiaal gratis (jas, broek, helm, ijsbijl, crampons, slaapzak, fleece, hoofdlampje enz), maar gelukkig had ik bijna alles zelf. Het gratis materiaal was namelijk niet al te nieuw en had soms een "lekker" geurtje... Toen snel terug naar het hostel, want de volgende dag moesten we om 7:30 op de stoep staan!
De volgende dag met mijn outdoorkleding om 7:15 door La Paz gelopen en iedereen keek me na, wat doet die gek daar in die kleren?? Eenmaal in het busje was het wachten. Wachten, wachten en wachten... Had ik niet een uur langer in mijn bed kunnen liggen? Opeens kwam er een vrouwtje aangelopen met een paar grote zakken met eten, het eten voor op de berg! Gelukkig was het wachten niet voor niks dus, maar had liever een uur eerder vertrokken. Daarna was het naar El Alto waar iedereen boodschappen kon doen voor de tocht. Onderweg naar El Alto moesten we nog een keer uitstappen om het busje de berg op te duwen, we waren namelijk veel te zwaar voor het inimini busje.. Door onze vertraging kregen we 10 minuten. Gelukkig had ik alles al, maar de 5 andere jongens van mijn groepje moesten als een gek alles nog kopen. Hier het uitzicht van El Alto, op de rand van het dal:
Daarna door naar het base camp op 4700 meter voor de lunch. Onderweg nog even gestopt voor een foto van de berg:
Wat een schitterende berg en over twee dagen zou ik daar op de top staan!!
Eenmaal in Base Camp aangekomen (rond 13:00) stond de lunch klaar (Sam is de tweede van links in het blauwe shirt):
Daarna was het voor mij relaxen. Ik zou namelijk in Base Camp slapen en morgen naar High Camp lopen. De andere jongens moesten na de lunch alle ijsspullen (helm, crampons, ijsbijl en wat andere spullen) in hun tas stoppen en meteen doorlopen naar High Camp. Drie uur later zouden zij daar aankomen. Na het avondeten was het voor hun meteen bedtijd, omdat ze om middernacht moesten opstaan om door te lopen naar de top. Een en al haasten dus. Ik was erg blij met mijn extra dag!
Na een beetje relaxen stond het ijsklimmen en gletsjerlopen op het programma. Oefenen voor overmorgen. Hier enkele foto's van de omgeving en het ijsklimmen:
Na 12 uur slapen stond de volgende dag de tocht naar High Camp op het programma. Ik liep samen met twee Engelse jongens die het ook in drie dagen zouden doen. Voor mij was de tocht naar boven erg makkelijk, maar de Engelse en alle andere die we onderweg tegen kwamen hadden het zwaar (dat kwam ook mede door mijn lichte tas met mooie spullen van Bever). Hier een foto van de tocht omhoog:
We kwamen voor de lunch aan bij High Camp en het was even relaxen en rondlopen. Ondertussen waren de gidsen druk bezig met het koken van de lunch:
Uiteindelijk waren we met 11 toeristen in High Camp. Een onderdeel dat zeer belangrijk is op deze hoogte is coca thee! Het zou helpen tegen de hoogteziekte, je meer energie geven en je alerter maken:
Helaas was het straatvoedsel van de dag voor vertrek niet helemaal goed gevallen en ik moest meerdere keren naar de wc. Het was geen echte diarree, maar mijn maag was wel een beetje van slag. Niks laten merken, want ik wou die top halen! Daarna snel naar bed, want we zouden om middernacht opstaan, om 01:00 vertrekken en zes uur later bij de top aankomen. Mijn gids Silvario (er waren maximaal twee toeristen per gids, maar ik had een gids voor mij alleen) had al gezien dat ik niet al te veel moeite had met de hoogte dus wij zouden om 01:30 vertrekken, want anders zouden we voor zonsopgang bij de top aankomen.. Samen met de twee Britten en een Roemeen vertrokken we als allerlaatste van de 11. Met een touw zat ik vast aan mijn gids en we vertrokken naar de top! Het eerste deel van de tocht was erg makkelijk en had makkelijk sneller kunnen lopen. Om bij het schema te blijven moesten we langzaam lopen. Al snel hadden we de eerste groep die 15 min voor ons was gestart ingehaald. Onderweg veel pauzes gehouden en naarmate het hoger werd, werd het steeds moeilijker met ademen en lopen: de afstand tussen de pauzes werden korter. Hier twee foto's van onderweg:
De laatste stop was op 5900 meter en op dat moment liep ik samen met mijn gids en de Roemeense jongen en zijn gids vooraan. Na 10 minuten was het tijd voor de laatste 200 meter. Ik en mijn gids liepen naar links en alle andere mensen gingen naar rechts: mijn gids had besloten dat wij de traditionele route zouden doen waarbij we 200 meter omhoog moesten klimmen over een wand van 50 a 60 graden en sommige stukken waren bijna verticaal. Het was donker en ik zag niet veel, maar kreeg wel het gevoel dat als ik hier uitgleed en mijn gids niet stabiel stond we een heel end naar beneden zouden glijden! Het lopen ging erg langzaam: linker voet in het ijs trappen, rechter voet in het ijs, ijsbijl er uit en hoger in het ijs slaan, linker voet hoger in het ijs trappen enz. Ondanks het langzame tempo was het verschrikkelijk zwaar. Ik zou om de 3 stappen eigenlijk wel even willen uitrusten, maar de lucht begon al een beetje oranje te worden en ik moest nog een eind. Hier een foto van de wand met Silvario boven mij. Het is niet heel goed te zien hoe stijl het is, maar geeft een beetje een beeld:
Onder een dun laagje poedersneeuw zat een dikke laag ijs. Wat was de laatste 50 meter afzien, maar ik wou op tijd op de top zijn. Elke keer dat ik een pauze wou nemen omdat ik geen lucht kreeg dacht ik: nog 3 stapjes meer, en die drie werden er zes, negen enz. Na lang ploeteren en hijgend als een hond kwam ik aan op de top. Het leek bijna op hyperventileren. Op het topje ben ik gaan zitten en heb ik 5 minuten helemaal niks gedaan. Mijn hoofd was helemaal leeg, dacht alleen aan ademen en besefte nog niet echt dat ik op de top was. Langzaam kreeg ik door waar ik was en kwam de euforie: ik had het gehaald! 6088 meter!! En ik was helemaal alleen met mijn gids. Waar waren de andere? De andere waren nog druk bezig met de klim via de nieuwe makkelijkere, maar langere route:
Ik was dus als een van de laatste vertrokken, maar als eerste aangekomen. En dit met verminderde kracht vanwege mijn buik die er niet heel veel zin in had (hoefde gelukkig niet naar de wc tijdens de tocht). Enorm genoten van het uitzicht, al was het wel een beetje bewolkt.. Hier enkele foto's van de top:
We kwamen om 6:45 aan op de top: we hadden dus bijna 900 meter geklommen in vijf uur en 15 minuten. Na 20 minuten op de top was het tijd om terug te gaan. Voor de weg terug namen we de nieuwe route. Deze route was makkelijker, maar absoluut niet minder gevaarlijk: je moest namelijk via een richel naar de top. Aan de ene kant een afgrond van 1000 meter en aan de andere kant 200 meter. En de richel was net zo breed als 2 schoenen en er was ruimte voor de ijsbijl (op de foto zie je de top in de mist):
Onderweg nog meerdere foto's gemaakt:
Hier een foto van de wand en onze voetstappen er op:
In dit perspectief lijkt de linker top hoger, maar de rechter top is het hoogste puntje van de berg. De weg terug naar beneden ging een stuk sneller. In anderhalf uur waren we beneden. Onderweg kon je goed merken dat de sneeuw zachter werd en de kans op lawines groter. In High Camp was het alles inpakken en terug naar Base Camp. Bij het inpakken kwam ik er achter dat mijn iPod weg was en na een uur zoeken uiteindelijk maar vertrokken zonder iPod. Dit temperde een beetje mijn vreugde van het behalen van de top. Van High Camp snel naar Base Camp en toen met het busje terug naar La Paz. In La Paz heb ik die avond niet veel meer gedaan. Slapen!!
Als ik terug kijk op de tocht dan is dit fysiek het zwaarste wat ik ooit heb gedaan. Maar wat is dat gevoel prachtig als je daar boven op de berg staat! Een bewijs dat het ongetreende lichaam toch in staat is bijzondere dingen te doen. Ik zou het niet diezelfde maand weer doen, maar in Ecuador hebben ze de vulkaan Cotopaxi van 5897 meter en denk er serieus over na om die ook te beklimmen! Travel Tracks was een goede organisatie, en mijn gids Silvario was top. Al hebben ze niet de nieuwste spullen, maarja wat wil je voor 120 euro??
Nu is het klaarmaken voor de busreis naar Guayaquil in Ecuador. Na 4 weken ga ik het prachtige Peru verlaten. Peru en Bolivia zijn samen mijn favoriete bestemming tot nu toe, veel mooier en de mensen zijn veel vriendelijker dan in Chili of Argentinië. In Guayaquil ontmoet ik Anne, die helemaal uit Nederland naar mij toe komt gevlogen! Samen reizen we twee weken door Ecuador en dan moet zij weer terug (werk... Daar heb ik gelukkig nog geen last van!). Ik kijk er erg naar uit.
Adios
No comments:
Post a Comment