Boquete is een klein dorpje hoog in de bergen. Door de hoogte is het hier een stuk koeler dan in Panama City (ondanks dat de zon nauwelijks scheen in de dagen dat ik in Panama City was, was het er enorm warm en vochtig. Met de geringste inspanning zat je t-shirt al vol met zweetplekken) en dat beviel mij wel. Helaas stikte het hier net zoals in PC van de toeristen. Mijn enige doel in Boquete was het beklimmen van de vulkaan Baru. Het wordt aangeraden om met zonsopgang op de top te staan, zodat je de grootste kans hebt om de Pacifische Oceaan en de Caribische zee te zien. Daarnaast krijg je hopelijk (het is nu regenseizoen) ook een mooie zonsopgang te zien. Om 00:15 begonnen we aan de lange hike naar boven:
Boquete bleek groter te zijn dan we dachten:
Vijf uur later stonde we boven op de top van de berg! We waren sneller dan verwacht en we moesten nog een uur wachten tot zonsopgang. We stonden nu op 3474 meter en het waaide redelijk (het hoogste punt van Panama). Dit had als resultaat dat het enorm koud was, ijs en ijs koud! We kregen gelukkig een mooie zonsopgang te zien:
Het was even slim fotos maken, want de top van deze oude vulkaan staat vol met zendmasten:
Nog lang genoten van het prachtige uitzicht! De Caribische zee was te zien, maar door de wolken konden we de Pacifische Oceaan niet zien. Jammer.
Eenmaal aan de voet van de berg terug gelift naar Boquete. De omgeving van Boquete is prachtig en staat vol met koffieplantages.
De lokale kinderen wouden erg graag op de foto:
Iets voor elf uur waren we weer terug in Boquete en het was snel in bed! Had voor de tocht nog even drie uur geslapen, maar was nu goed moe. De dag daarna was het op naar Costa Rica, op naar Parque Nacional Corcovado! De rit begon met een Chicken bus:
Deze bus zag er nog perfect uit. Opgeknapt of dumpt Amerika de bussen na een x aantal km of jaar ondanks dat ze nog lang niet versleten zijn?
Bij de chaotische grens Canoas (de twee grensposten liggen in het midden van een dorpje en het is even rondvragen waar de posten precies zijn) las ik dat iedereen die Costa Rica in gaat ook een ticket het land uit moet hebben. Maar ik heb nog geen idee wanneer ik Costa Rica uit ga. Hoe kan ik dan een ticket kopen? De Amerikaan voor me liet zijn ticket vanaf Nicaragua zien, maar dat was niet voldoende. Nadat hij de inhoudt van zijn moneybelt had laten zien met geld (zou een dikke stapel Dollars in moeten zitten) en creditcard was het voldoende. Ik kneep hem een beetje (had namelijk geen dikke stapel Dollars bij me) en was bang dat ik een enkeltje Costa Rica-Nicaragua met de bus op een random datum moest kopen, maar gelukkig vroeg de dame mij niks en vijf seconde later had ik een stempel!
Ik kwam over dit fenomeen in gesprek met vier Amerikanen. Zij woonde al meerdere jaren in Costa Rica en omdat het erg moeilijk is om een verblijfsvergunning te krijgen (Costa Rica heeft liever geen buitenlanders die de banen inpikken van Ticos, de naam voor de mensen uit Costa Rica), gingen zij elke drie maanden even naar Panama voor een paar uur en daarna weer terug. Hun paspoort zat vol met toeristenvisums van 90 dagen! Ze hadden een vliegticket nagemaakt voor wanneer hen werd gevraagd naar een ticket het land uit. Niet veel later zat ik bij hun in de auto, scheelde mij weer een buskaartje! Verbaasde me wel een beetje toen ze een joint met bananenbladeren opstoken en de vrouwelijke bestuurde ook gewoon lekker mee rookte.. Oke, Midden Amerika! Ik werd afgezet bij de afslag naar Golfito en als ik tijd had was ik van harte welkom bij hen! Ik had al snel een bus naar Golfito, maar toen ik in Golfito aankwam had ik de laatste boot naar Puerto Jimenez (het beginpunt voor het nationale park Corcovado) op 30 minuten gemist. Jammer.. Een nachtje slapen in dit rustige dorpje en ik kon morgen om 7:30 de boot naar Puerto Jimenez nemen.
Binnenkort meer over Puerto Jimenez en het park Corcovado!
No comments:
Post a Comment