Het is hier erg groen en je ziet veel mensen op het land werken. Zo af en toe gebruiken ze een tractor of andere machines. Eenmaal in Matagalpa was het de planning om een waterval en een berg die over de stad kijkt te bezoeken. Eerst de waterval in de ochtend. Er waren bijna geen toeristen te bekennen in Matagalpa (ligt niet echt op de Gringo route, een roeten van "must see" plekken die bijna elke toerist neemt), waardoor een tour naar de waterval erg duur was. Om de kosten een beetje te drukken besloot ik met het openbaar vervoer te gaan. Eerst op naar het busstation:
Het busstation lag in de lokale markt. Lekker druk en een goede chaos. Ik was de enige toerist en ik werd hier behoorlijk aangestaard. In het busstation opzoek naar mijn bus. Na meerdere mensen gevraagd te hebben (de meeste mensen wisten niet dat er een waterval was) kwam ik uiteindelijk bij een grote groep mensen uit. Hier maar tussen gaan staan en even later had ik een grote groep mensen om me heen die erg benieuwd waren waar ik vandaag kwam, waar ik naartoe moest en wat ik van Nicaragua vond. Er werd meteen druk gediscussieerd of dit de beste bus was en waar ik precies moest uitstappen voor Cascada Blanca. Heel erg leuk om mee te maken en erg gezellig.
Op het moment dat de bus er aan kwam rijden veranderde de gezelligheid in een strijd wie als eerste de bus in kon komen voor een zitplek. Ik was nogal verbaasd. Als een van de laatste stapte ik in met dit als gevolg:
Er is ongeveer plek voor 60 Amerikaanse schoolkinderen in de bus (twee kleine kinderen per bankje). Maar hier in Centraal Amerika past er een hele familie op een bankje en gaan er makkelijk 120 mensen mee. Als lange Nederlander is een klein kinderbankje niet heel comfortabel. Maar aan de andere kant: het is goedkoop, gezellig (iedereen maakt een praatje met elkaar), je krijgt meteen een introductie in de lokale muziek en het is erg snel (ze rijden als Micheal Schumacher).
Even later stapte ik uit bij de waterval. Ondertussen was de helper van de bus bezig met het afladen van spullen (de bussen worden ook als een soort verhuiswagen gebruikt):
De waterval:
Bij de waterval even gezeten en gezwommen. Een goede manier om even af te koelen. Naast mij waren er alleen twee jongens bij de waterval. Ze waren bezig om een stenen pad te maken voor de waterval van hun vader. Even met ze gesproken en ik heb ze geleerd om stenen te keilen. Erg gezellig!
Eenmaal terug in Matagalpa maar besloten niet de berg die over Matagalpa uitkijkt te beklimmen. De tocht naar de waterval had iets langer geduurd dan gedacht.
De dag erna was het op naar Esteli, opzoek naar cowboys en sigaren! In Esteli was de cowboy cultuur goed te zien. Veel mensen droegen cowboy laarzen, spijkerbroek, een grote belt buckel, overhemd en cowboy hoed. Ook zag je erg veel 4x4s:
Een must do in Esteli is de sigarenfabriek. Hier zie je voor 5 Dollar het proces van blad tot aan sigaar en hout tot aan het sigarendoosje:
Deze man schildert de hele dag dure doosjes:
De bladeren zoals ze binnen komen:
Het sorteren van de bladeren op uiterlijk (een sigaar bestaat meestal uit drie of vier verschillende bladeren, een mooi blad voor de buitenkant, een middenblad en een kern die poreus is voor het inhaleren). Het sorteren werd voornamelijk door vrouwen gedaan:
Toen kwam het rollen van de sigaar. Gaat allemaal met de hand en het rollen van de kern of het aanbrengen van de mooie buitenkant duurt allebei 30 seconden. Veel mensen roken een sigaartje tijdens het werk:
Na enkele minuten kijken mocht ik het ook even proberen. Met wat hulp ging de eerste sigaar best goed. Bij de tweede sigaar kreeg ik minder hulp, wat resulteerde in een slechte sigaar. Maar die ging gewoon tussen de andere sigaren! Dus over enkele maanden rookt iemand mijn slechte sigaar.. Haha! Een tour door een sigarenfabriek is natuurlijk niet compleet zonder het roken van een sigaar:
Moet toegeven, dat was niet verkeerd. Volgens de gids waren dit de zelfde soort bladeren als ze in Cuba gebruiken. Deze sigaren uit Nicaragua zouden niet onder doen voor een dikke Cubaanse!
Na Esteli was het op naar Managua, de hoofdstad van Nicaragua. Over drie dagen had ik namelijk een vlucht naar Curacao om Anne op te zoeken. Ik had Anne voor het laatst in Ecuador gezien, toen zij samen met haar vader terug naar huis vertrok vanuit het ziekenhuis. Dit was alweer twee maanden geleden en ik keek er erg naar uit om haar weer te zien.
Mijn blogtijd zit er helaas weer op. Ik zit nu in Palenque, Mexico en ik vertrek morgen naar Marida. Hier hebben ze prachtige cenotes en een Maya ruine.
Adios
No comments:
Post a Comment