Semuc Champey

Van Santa Cruz wou ik direct naar Lanquin, een klein dorpje bij het nationale park. Een probleem: het busverkeer in Guatemala is erg slecht geregeld. Er zijn maar weinig langeafstandsbussen en het overige vervoer gaat met chickenbus. Hiervan is echter van te voren niet bekend of en wanneer ze vertrekken en hoe veel bussen/tijd je nodig hebt om er te komen. Op dat probleem spelen tourorganisaties in en er zijn shuttlebussen, kleine busjes speciaal voor toeristen. Dit is makkelijk en snel, maar wel heel erg duur. Het zou mij 50 dollar kosten om in Lanquin aan te komen. Maar voor 50 Dollar kon ik ook drie dagen leven. Met het openbare vervoer had ik uitgerekend dat het voor 15 Dollar makkelijk kon. Het was even puzzelen hoe ik de 380km zou bereizen.

Om op tijd aan te komen besloot ik de eerste boot van 6:30 naar Panajachel te nemen waar de bus naar Guatemala Ciudad zou vertrekken. Deze bus vertrok om 07:00. Op het moment dat ik net de boot uit stap zie ik in de verte een bus wegrijden. om 06:55 ben ik bij het busstation en ja hoor dat was mijn bus. Ze waren net vertrokken. Of ik kon twee uur wachten tot de volgende directe bus of drie losse bussen nemen. Tja, twee uur wachten heeft ook geen zin, dus maar ingestapt in de eerste van drie bussen. Onderweg weer lekker gekletst met de locals. Dicht bij Guatemala Ciudad in de bus even rondgevraagd waar ik er uit moest om een stadsbus te pakken die mij naar de andere kant van de stad zou brengen waar mijn volgende bus vertrok. Al snel iemand gevonden die ook die stadsbus moest hebben. Gelukkig!

Nadat ik uitstap, springt de helper op het dak om mijn rugzak aan te geven, maar de buschauffeur had veel haast en wou meerdere keren vertrekken terwijl ik mijn rugzak nog niet had (die zat vast onder het net, wat nodig is omdat alles anders van het dak valt wanneer ze als Michael Schumacher door de bochten scheuren). Dus meerdere keren goed geschreeuwd en op de bus geslagen om aan te geven dat hij nog even moest wachten! Toen had ik weer twee stadsbussen nodig om aan de andere kant van de stad uit te komen. Helaas begreep de buschauffeur van de eerste stadsbus mij niet helemaal toen ik vroeg of hij kon aangeven waar ik er uit moest voor die tweede bus. Al snel stond er een jonge man op die vroeg of hij mij kon helpen in het Engels. Ik mijn vraag uitgelegd. Ik mocht met mijn rugzak op zijn plaats zitten terwijl hij met de buschauffeur sprak. Ondertussen kwam er ook een vrouw naar me toe en ze vroeg of ze me kon helpen. Uiteindelijk wist de jongen welke halte ik nodig had. Hij moest er eigenlijk twee haltes eerder uit, maar hij stond er op dat hij mij de tweede bus in zou helpen! Ach, het is zaterdag vandaag. Ik moet wat spulletjes kopen, maar dat komt daarna wel. Hij stond naast me, want alle plekken waren bezet en we hebben eventjes gekletst. Hij had in Belize op school gezeten en dat was de reden dat hij Engels sprak. Eenmaal uitgestapt liep hij mee naar de volgende halte waar we even moesten zoeken naar de goede bus. We hebben samen nog een tijdje in de rij voor de bus gestaan en hij vertelde me dat ik niet gek moest opkijken als mensen een beetje naar mij staren. We zien niet heel vaak toeristen in de bussen hier. Helemaal niet met een backpack! Die nemen meestal een toeristenshuttle. Wat een aardige man en ik weet niet wat ik zonder die man had moeten doen! Ik heb het al vaker gezegd, maar ik verbaas me nog steeds elke keer hoe vriendelijk iedereen is.

Aan de andere kant van de stad heb ik vervolgens een bus naar Coban genomen waar ik moest overstappen naar mijn laatste bus. Ook hier in Guatemala zijn de wegen niet al te best:

Rond 21:00 kwam ik aan in Lanquin. Die dag heb ik dus voor 360km een boot en zeven bussen nodig gehad en dit duurde 14.5 uur! Wat een dag. In de laatste bus kwam ik Manuel tegen. We waren de enige toeristen in de bus en omdat we niet hadden gereserveerd moesten we staan. De bus was bom en bom vol en ik voelde me als een sardientje in een blik.

We hadden El Retiro lodge uitgekozen en om de kosten een beetje te drukken sliepen we in een hangmat. Om de muggen buiten te houden heb ik mijn muskietennet vast gemaakt aan de hangmat. De lodge was erg mooi!

Manuel:

Daarna was het op naar Semuc Champey, een must see in Guatemala. Turquoise gekleurde poeltjes in kalksteen tussen steile bergwanden:

Prachtig!! Schitterend, het lijkt wel een klein paradijs. Het was goed warm en het water was heerlijk koel. Manuel en ik hebben ons hier goed vermaakt. De omgeving was ook prachtig:

Die avond ook nog twee Nederlanders ontmoet en met zijn vieren een biertje gedronken. Eerst zouden Manuel en ik hier nog een dagje blijven om te relaxen, maar al snel besloten we beide onze reis snel te vervolgen. We zouden morgen samen naar Coban gaan, waarna hij verder naar het zuiden ging en ik naar het noorden. Jammer, want het was erg gezellig. Op naar Flores, de laatste plek in Guatemala.